این پستم توی بلاگم شاید با باقی پست ها فرق داشته باشه بیشتر نقدیه به جامعه ای که درحال حاضر هست.

چند روزی هستش که از درگذشت صابر راستی کردار عزیز میگذره و زمزمه هایی هستش که هیچکس قرار نیست فونت های وزیرمتن و وزیرکد رو ادامه بده.
توی ماستادون با دوستان صحبت میکردم، همین وضعیت برای باقی پروژه ها هم ممکنه پیش بیاد از جمله پارچ.

این سوال توی ذهنم خطور کرده که چند نفر بعد از من میخوان پارچ رو ادامه بدن؟ یا حتی درحال حاضر بخوان توی توسعش کمک کنن؟ جواب صفر نفره :)
از ابتدای توسعه پارچ اندک دوستانی درخواست دادن تا توی تیم توسعه باشن ولی بعد از گذشت مدتی تبدیل شدن به نظاره‌گر توی تیم و هیچ عملی ازشون دیده نشد.

از این صحبت ها که گذر کنیم، جامعه فعال اوپن سورس ایران از ابتدای حیاتش با فعالیت های گستردش از انجمن اوبونتو، آریوس و پارسیکس رسیده به ترجمه و ترجمه و ترجمه....
جز اندک پروژه هایی در سال های اخیر خروجی ای از جامعه وجود نداشته.

چی شد که به اینجا رسید؟

شاید چون اون شور و اشتیاق قدیمی نیست، شاید هم چون به نسل جدید جامعه فرهنگ مشارکت آموزش داده نشد 🤷‍♂️
به نظر من این تفکر توی جامعه حکم فرماست که هرکسی فکر میکنه اگه پروژه خودشو اجرایی کنه از پروژه فعلی بهتر میشه. 🤔

امیدوارم جامعه بتونه دوباره راه خودشو پیدا کنه و به اون زمان برگرده.