همه‌مون کم و بیش توی شبکه‌های اجتماعی نوشتیم. یکی توییتر، یکی تلگرام، یکی هم اینستاگرام که البته اون بیشتر جای عکس و ویدئوه. راحت هم هست، باز می‌کنی، یه چیزی می‌نویسی، می‌فرستی، تمام. شاید یه سری لایک و کامنت هم بگیری، شاید یه نفر بحث کنه، شاید حتی کارت بگیره و حسابی وایرال بشی. ولی چند روز بعد، اون نوشته کجاست؟ کسی دیگه می‌بینتش؟ حتی خودت هم می‌تونی راحت پیداش کنی؟

قبل از اینکه مطلبم رو شروع به خوندنش کنید جا داره این رو بگم که من به شخص یا لاگ خاصی اشاره نکردم و صرفاً این مطلب من نامه‌ای سرگشاده و شاید نقدی به وضعیت ۹۹ درصد لاگ‌هایی باشه که اخیراً برگذار شده. پس بنابراین امیدوارم دوستانی که این مطلب رو می‌خونن بعداً شاکی نشن که زحمات مارو زیر سوال بردی.

لاگ‌ها، آن اجتماعاتی که زمانی پناهگاه علاقه‌مندان به آزادی نرم‌افزار و مبارزه با انحصار بودند، حالا چیزی جز دورهمی‌های بی‌هدف نیستند. در سراسر جهان، گروه‌های کاربران لینوکس همچنان به ترویج نرم‌افزار آزاد، همکاری در پروژه‌های متن‌باز، و آگاهی‌بخشی درباره‌ی مضرات انحصار نرم‌افزارهای مالکیتی می‌پردازند، اما در ایران، چیزی که «لاگ» نامیده می‌شود، دیگر هیچ شباهتی به این اهداف ندارد. آنچه که امروز به‌عنوان لاگ برگزار می‌شود، دیگر رسالتی ندارد. گفتمان نرم‌افزار آزاد جای خود را به گپ‌های سطحی درباره‌ی بازار کار و یادگیری ابزارهای روز داده است. از شور و اشتیاقی که در گذشته برای توسعه‌ی نرم‌افزارهای آزاد وجود داشت، دیگر خبری نیست. به‌جای اینکه این اجتماعات محلی برای مشارکت در پروژه‌های آزاد باشند، حالا به محفلی برای مسخره کردن همان پروژه‌ها تبدیل شده‌اند.