چرا باید بلاگ داشته باشیم؟
همه‌مون کم و بیش توی شبکه‌های اجتماعی نوشتیم. یکی توییتر، یکی تلگرام، یکی هم اینستاگرام که البته اون بیشتر جای عکس و ویدئوه. راحت هم هست، باز می‌کنی، یه چیزی می‌نویسی، می‌فرستی، تمام. شاید یه سری لایک و کامنت هم بگیری، شاید یه نفر بحث کنه، شاید حتی کارت بگیره و حسابی وایرال بشی. ولی چند روز بعد، اون نوشته کجاست؟ کسی دیگه می‌بینتش؟ حتی خودت هم می‌تونی راحت پیداش کنی؟
نوشتن توی شبکه‌های اجتماعی اینطوریه که انگار داری یه چیزی رو روی ماسه‌های ساحل می‌نویسی. شاید همون لحظه چند نفر بیان ببیننش، شاید حتی یه مدت بمونه، ولی یه موج که بیاد، تموم شده؛ بعدش دیگه انگار از اولش هم نبوده. ولی یه جای دیگه هم هست که هر چی بنویسی، همون جا می‌مونه، دسترسی بهش راحته، گم نمی‌شه، و هر وقت بخوای می‌تونی پیداش کنی. اونجا اسمش بلاگه.
چرا باید یه بلاگ داشته باشی؟
شبکه‌های اجتماعی اصولاً از پایه برای موندگاری طراحی نشدن. برای مثال من اگر دنبال یک محتوای خاص بگردم اون رو نمیتونم توی توییتر کسی پیدا کنم، اما با کمی گشت و گذار توی گوگل یا داک‌داک‌گو میتونم به بلاگ یکی برسم که همون محتوا رو خیلی کامل و ساده توضیح داده. توی شبکه‌های اجتماعی قراره یه چیزی بنویسی، سریع خونده بشه، یه سری آدم روش واکنش نشون بدن، بعد بری سراغ چیز بعدی. اصلاً مدلش اینه که محتوا زود مصرف بشه، چون الگوریتم‌ها می‌خوان تو همیشه درگیر باشی، همیشه پست جدید بزنی، همیشه آنلاین باشی. ولی بلاگ فرق داره...... بلاگ یه چیزی نیست که فقط امروز دیده بشه. تو یه چیزی می‌نویسی، منتشر می‌کنی، ممکنه امروز یه عده بخونن، ولی یه ماه بعد، یه سال بعد، حتی شاید پنج سال بعد هم یکی پیداش کنه و بخونه. یعنی هر کلمه‌ای که اونجا می‌نویسی، یه اثری از خودش می‌ذاره که با یه اسکرول ساده از بین نمی‌ره.
حالا یه سناریو رو تصور کن. فرض کن یه مطلب خفن نوشتی، کلی وقت گذاشتی، اطلاعات جمع کردی، حتی ممکنه تجربه‌ی شخصی‌ات رو هم توش آورده باشی. اینو توی توییتر می‌نویسی؟ اوکی، ممکنه امروز چند صد نفر ببیننش، شاید چند هزار نفر هم اگر شانس بیاری. ولی فردا؟ پس‌فردا؟ بعد از یه هفته دیگه کی قراره پیداش کنه؟ هیچ‌کس. اما همینو توی بلاگت منتشر کن. شاید همون روز اول بازدید زیادی نداشته باشه، ولی یه ماه بعد یه نفر از گوگل می‌رسه بهش. یه سال بعد، یه نفر دیگه پیداش می‌کنه، می‌خونه، حتی شاید لینک بده بهش، نظر بذاره، برگرده ببینه چیزای دیگه‌ای که نوشتی چی بوده. یعنی نوشته‌هات یه جایی برای خودشون دارن، یه هویت مستقل، نه یه مشت کلمه که روی یه تایم‌لاین بی‌رحم مدفون می‌شن.
تو نمی‌نویسی، الگوریتم‌ها دارن تو رو می‌نویسن
یه چیز دیگه که باید در موردش فکر کنی اینه که توی شبکه‌های اجتماعی، در واقع تو اون‌جوری که دوست داری نمی‌نویسی. تو اون‌جوری می‌نویسی که الگوریتم‌ها دوست دارن. چون فقط وقتی پستت دیده می‌شه که مطابق با قوانین نانوشته‌ی اون پلتفرم باشه. توی توییتر، مثلاً باید کوتاه، تند، کمی تحریک‌آمیز باشه که مردم ریپلای کنن. توی اینستاگرام باید یه عکس یا ویدئو همراهش باشه که الگوریتم‌ها نشونش بدن. توی تلگرام هم اگه کانالت کوچیک باشه، عملاً باید با فوروارد و تبلیغ دست‌وپنجه نرم کنی که دیده بشی. یعنی در نهایت، مدل نوشتن تو رو شبکه‌ی اجتماعی برات تعیین می‌کنه، نه خودت.
ولی توی بلاگ؟ اونجا خودتی. هر جور که دلت بخواد می‌نویسی، هر چقدر که لازم باشه توضیح می‌دی، یه روایت درست و حسابی می‌سازی، و هیچ محدودیت الکی نداری. کسی نمی‌گه اینجا فقط ۲۸۰ کاراکتر جا داری، کسی نمی‌گه اینجا باید ویدئو بذاری که دیده بشی. اونجا قلمرو خودته، قواعدش هم دست خودته.
نوشته‌ی تو ارزش داره یا یه توییت زودگذر؟
یه سوال مهم: چرا اصلاً می‌نویسی؟ اگه صرفاً برای اینه که یه چیزی گفته باشی و بری، خب توییتر، تلگرام، اینستاگرام کافیه. ولی اگه هدفت اینه که چیزی که می‌نویسی یه تأثیری بذاره، یه جایی بمونه، برای خودت یه آرشیو داشته باشی که هر وقت خواستی برگردی و مرورش کنی، یا حتی دوست داری یه روز نوشته‌هات یه مرجع بشن، پس چرا هنوز بلاگ نداری؟
مردم توی گوگل دنبال جواب‌ها می‌گردن. دنبال تجربه‌های واقعی، تحلیل‌های دقیق، آموزش‌هایی که یکی با حوصله نوشته باشه. چیزی که توی توییتر و تلگرام این‌جوری پیدا نمی‌شه، چون اصولاً برای این کار ساخته نشدن. ولی اگه تو یه بلاگ داشته باشی، هر چیزی که بنویسی یه فرصت داره که بعداً هم خونده بشه، پیدا بشه، یه اثری بذاره که فقط به همون چند ساعت بعد از انتشارش محدود نشه.
بلاگ زدن سخت نیستا، شروع کن
بعضی‌ها فکر می‌کنن بلاگ زدن یه کار عجیب‌غریبه، ولی واقعاً این‌طور نیست. با یه وردپرس ساده می‌تونی شروع کنی، یا حتی یه سرویس رایگان مثل مدیوم یا بلاگ‌فا بگیری و اونجا بنویسی. یا حتی مثل من روی گیت‌هاب بیای و با زولا یا هوگو بلاگت رو میزبانی کنی...، مهم‌تر از این که چجوری شروع کنی، اینه که اصلاً شروع کنی. چون هر چی زودتر این کارو انجام بدی، زودتر می‌فهمی که چقدر تجربه‌ی نوشتن توی یه فضای اختصاصی فرق داره با پست گذاشتن توی یه تایم‌لاین که نوشته‌هات بعد از چند روز توش دفن می‌شن.
اگر تا اینجا رسیدی و هنوز قانع نشدی، یه بار دیگه فکر کن که آخرین باری که یه پست قدیمی توی تلگرام یا توییترت رو پیدا کردی و دوباره خوندی کی بوده. احتمالاً هیچ‌وقت. ولی یه بلاگ که داشته باشی، هر چیزی که می‌نویسی، همون جا می‌مونه. هر وقت بخوای، می‌تونی ببینیش، تغییرش بدی، ویرایشش کنی. یه چیزی که واقعاً ارزش نوشتن داشته باشه.
پس اگر هنوز بلاگ نزدی، شاید الان وقتشه......
قالب بلاگم هم به‌روزرسانی شد، با تشکر از جنگالک عزیز، یک سری مشکل داشت مثلاً هدر سمت چپ بود و این‌ها که رفع شد. راستش این مطلب رو هم خیلی عجله‌ای نوشتم، اگر مشکلی داخلش هست داخل بخش ایشو‌های گیت‌هاب مربوط به همین بلاگ برام بنویسید.
کامنت‌ها
نظر خودتان را بنویسید! با هر حساب متصل به فدیورس می‌توانید نظر خود را بنویسید (مانند ماستودون)
بارگیری کامنت‌ها...